کلاس درس استاد شفیعی کدکنی

عکس از طریق ایمیل، توسط دوستی ارسال شده است عکاس و محل عکس نامشخص

خوشی آخر؟

خوشی آخر، بگو ای یار چونی؟		از این ایام ناهموار، چونی؟
به روز و شب مرا اندیشه توست		کز این روز و شب خون خوار، چونی؟
از این آتش که در عالم فتاده‌ست		ز دود لشکر تاتار، چونی؟
در این دریا و تاریکی و صد موج		تو اندر کشتی پربار، چونی؟
منم بیمار و تو ما را طبیبی		بپرس آخر که ای بیمار، چونی؟
منت پرسم، اگر تو می‌نپرسی		که ای شیرین‎ ِ شیرین کار، چونی؟
وجودی بین که بی‌چون و چگونه‌ست		دلا دیگر مگو بسیار، چونی؟
بگو در گوش شمس الدین تبریز		که ای خورشید خوب اسرار، چونی؟

واژگانِ بی‌آرِش

همیشه همان...
اندوه
     همان:
تیری به جگر درنشسته تا سوفار.

تسلای خاطر
                همان:
مرثیه‌یی ساز کردن. ــ
غم همان و غم‌واژه همان
نامِ صاحب‌ْمرثیه
                  دیگر.

□

همیشه همان
شگرد
      همان...
شب همان و ظلمت همان
تا « چراغ »
           همچنان نمادِ امید بماند.

راه
  همان و
از راه ماندن
             همان،
تا چون به لفظِ « سوار » رسی
مخاطب پندارد نجات‌دهنده‌یی در راه است.

و چنین است و بود
که کتابِ لغت نیز
                    به بازجویان سپرده شد
تا هر واژه را که معنایی داشت
                                     به بند کشند
و واژگانِ بی‌آرِش را
                       به شاعران بگذارند.

و واژه‌ها
         به گنهکار و بی‌گناه
                                تقسیم شد،
به آزاده و بی‌معنی
سیاسی و بی‌معنی
نمادین و بی‌معنی
ناروا و بی‌معنی. ــ

و شاعران
از بی‌آرِش‌ترینِ الفاظ
                       چندان گناه‌واژه تراشیدند
که بازجویانِ به‌تنگ‌آمده
                           شیوه دیگر کردند،
و از آن پس،
سخن‌گفتن
نفسِ جنایت شد .

از کتاب:

 احمد شاملو -  مدایح بی صله