اخوان،اینگمار برگمان، صادق هدایت و شعر در معنی عام

وقتی دیدن یک فیلم درخشان را مثلا اثری از اینگمار برگمان که من او را خیام زمانه خودمان می‌دانم ، نظیر مهر هفتم او، به پایان رساندیم طبعا روح خلاقانه شعری و امواج گیرا و جاذبه‌های معنوی چنان فیلمی ما را در خود غرق می‌کند. این همان شعر به معنی عام است که در آن اثر سینمایی تجلی داشته است و همچنین در دیگر هنرها این روح شعری باید در فلان داستان زیبا و درخشان هم بوده باشد تا شما را تسخیر کند. من وقتی زمام خود را به دست بوف‎کور هدایت می‌دهم و این را چند بار تجربه کرده‎ام و خود را به آن لحظات جادویی می‎سپارم، دیری نمی‎گذرد که مثل شناوری از کار مانده در امواج شعری و معنوی آن اثر غرق می‎شوم، خب این قهرا شعر آن داستان است یا مثلا چون از هدایت سخن گفتیم وقتی به آخر قصه داش‌آکل او می‎رسیم نیز همان نفوذ را منتها به طور دیگر و با شدت و ضعق متفاوت در خود احساس می‌کنیم. از کتاب گفتگوها صدای حیرت بیدار – زیر نظر مرتضی کاخی – انتشارات مرواردید – انتشارات زمستان – چاپ دوم پاییز 1388