بسازید و از داد باشید شاد

بکوشید تا رنجها کم کنید \دل غمگنان شاد و بی غم کنید
بسازید و از داد باشید شاد \تن آسان و از کین مگیرید یاد
سخنهای دیرینه یاد آورید \به گفتار لب را به داد آورید
جهان یادگار است و ما رفتنی \به گیتی نماند بجز مردمی
سراینده باش و فزاینده باش \شب و روز با رامش و خنده باش

یکبار دیگر چند بیت نغز ، لطیف ، سترگ و پرصلابت فرزانه ی توس را با هم بخوانیم بیش از هزار سال از عمر این ابیات می گذرد اما نه تنها که رنگ کهنگی و غبار فراموشی بر آن ننشسته است بلکه با شیوایی تمام ضرب آهنگ کوشش و تلاش به قصد غمخواری و دستگیری از دوستان و یاران در آن به گوش می رسد .
بکوشید تا رنجها کم کنید \دل غمگنان شاد و بی غم کنید

به غلط در فرهنگ عامه بخش بزرگی از ادبیات کهن سال پارسی به بیکارگی ، گوشه نشینی ، دوری از دنیا و کار و تلاش نامبردار گردیده است که بسی مایه تاسف است که در دنیای پرهیاهوی صنعتی و شهری زده امروزی از سرچشمه های جوشان و زاینده ی زندگی بخش ادب این سرزمین به دور مانده ایم .
از بین هزاران هزار بیت شعر پارسی به عنوان نمونه فقط این چند بیت بالا را گواه می آورم ، شاید در بین خوانندگان، باشند کسانی که ابیاتی در رد نظر اینجانب در ضمیر و خاطر خویش به یاد سپرده باشند. با آنها موافقم اما باور دارم در مقابل دریای بی کران ادب و حکمت ایرانی آن ابیات هرز آبی بیش نیستند.
و اما بیت دوم :
بسازید و از داد باشید شاد \تن آسان و از کین مگیرید یاد
فقط توجه شما را به کلمه « بسازید» جلب می کنم همانگونه که می تواند معنای سازش را درخود داشته باشد بی شک هیچ یک از شما چون من نمی تواند مفهوم ساختن و تلاش و کوشش و کار را از این بیت حذف نماید به ویژه رد تن آسانی و کینه ورزی در مصرع بعدی –
سخن کوتاه می کنم و از شما می خواهم سخن فرزانه ی توس را بار دیگر با ذهنیتی که بیان کردم دوباره بشنوند.

بکوشید تا رنجها کم کنید \دل غمگنان شاد و بی غم کنید
بسازید و از داد باشید شاد \تن آسان و از کین مگیرید یاد
سخنهای دیرینه یاد آورید \ به گفتار لب را به داد آورید
جهان یادگار است و ما رفتنی \به گیتی نماند بجز مردمی
سراینده باش و فزاینده باش \شب و روز با رامش و خنده باش