این است شعر

از کتاب گفتگوها صدای حیرت بیدار – زیر نظر مرتضی کاخی – انتشارات مرواردید – انتشارات زمستان – چاپ دوم پاییز 1388 - ص 108 و 109

... من خواسته‎ام قصه‎ای بگویم ، زمزمه‎ای بکنم همین و بس. .... در آن لحظه پرشده بودم از از یک معنی که آزارم می‎داد و می‎خواستم این معنی را به صورتی منتقل کنم که ازش رها بشوم، این مثل این است که گرهی از درون آدم گشوده می‎شود، یک نوع راحتی به آدم دست می‎دهد، فرض کنید مثل وظیفه‎ای است که ادا شده و به این وسیله افزوده شده به هستی، به کائنات.آدم در این لحضه واسطه‎ای است ؛ وسیله‎ای است فرض کنید موجی از جایی برسد به آدم ، در مغز آدم یا بهتر بگویم با تعبیر قدیمی خودمان، در دل آدم تبدیل بشود به نور و بیاید بیرون. ذهن مواد خامی را بگیرد و تبدیل کند به نور و این نور را بپراکند. این است شعر. و برای من در لحظات بیتابی و سرشاری(به قول بعضیها الهام) چنین است که گویی کسی در گوشم آهسته زمزمه‎ای کرده است، مثل آواز فراموش شده‎ای که می‎خواهد به یاد بیاید، آهسته آهسته و کم‎کم لرزان و لغزان، تکه تکه به هم پیوند می‎خورد، رشته‎ها به هم وصل می‎شود، در تیرگی‎ای که آرام آرام روشن می‌شود و روشن و روشن‎تر تا آنگاه که در نور محض می‌بینیم آن نهفته بیدار و آشکار شد. آن ترنم پنهانی و مبهم چون نغمه‌ای از ابهام درآمد و نت‌ها نوشته شد، مثل خوابی که آدم دیده باشد و کم‎کم به یادش بیاید، پرده تاریکی و پوشیدگی و ابهام از روی آن تصویر ذهنی برداشته می‌شود، تصویری که انگار در جایی به من نشان داده‌اند و اکنون باید خود من آن تصویر را بر صفحه‌ای نقش کنم، این پرده‌برداری از روی آن تصویر هم یکباره صورت نمی‌گیرد، بلکه آهسته آهسته، هر لحظه مثل کشفهای کوچکی از گوشه کنارهای تصویر، و کوشیدن و جوشیدن و خروشیدن، تا کم‌کم تمامی تصویر بر صفحه نقش ببندد و در روشنی آشکار جلوه کند. بدین گونه است که شعری از نهانگاه ضمیر و قلمرو حسیات و عواطف و خطورهای خاطر، بر دفتر می‌نشیند، این کار و این حال به هیچ وجه با آن حسابگریها و دقتهای هشیارانه پیشاپیش سازگار نیست. والسلام و نامه تمام.

دیدار و شناخت «م.امید» - برگرفته ار :دفترهای زمانه ، گردآوری و تدوین سروس طاهباز ، چاپ او اسفند 1374 – گفتگو ی سیروس طاهباز- محمدرضا شفیعی کدکنی – اسماعیل خوئی با مهدی اخوان ثالث