غزلی برای مرگ

من از هفت سالگی مرگ را می شناسم در قد و قامت پسرکی پنج ساله
وقتی که گریه می کرد و « بابای » مرده اش را می خواست.
چند وقتی است که دلم می خواهد برایش غزلی ساز کنم.
اما قد و قامتش به غزل نمی خورد
چرا که وقتی شاخ به شاخ دیدمش آهن پاره ای بیش نبود
من بزرگ و بزرگ تر شدم
و حالا دیری است
من از هفت سالگی مرگ را می شناسم
با لوله ای که سیم فشار قوی از چهار متری پشت بام مرد خاک و کار را وسط کوچه ،
نقش زمین کرده بود و
بوی کز سوختگی
که هنوز مجال پیدا نکرده بود
تا از لای شعله ی موهای سینه
با بوی کله پاچه ی قربانی
هر پنجشنبه به مشام برسد.
و من دیری است تا باز در فکر اینم ،
برای مرگ غزلی ساز کنم
« آن قدر سیراب مرگم من به غرقابی ز خون ... »
من بزرگ تر شدم
مرگ و غزل هم
و من از هفت سالگی مرگ را می شناسم
و من دیری است تا
« مرگ ارزانی » را با کوکاکولای یک تومانی مقایسه می کنم
کوکاکولا دیری است دیگر
یک تومان را نمی شناسد
اما غزل و مرگ ارزان
هنوز با اسم بچه های محل و اسم کوچه های شش متری و کاغذهای رنگی و پرچم های سه گوش
لای تمام بوهای کز خوردگی به مشام می رسد
و من به یاد می آورم که
من از هفت سالگی مرگ را می شناسم
وقتی که دختر چهارده ساله ی کز کرده عروس می شود
سیم فشار قوی و موی سوخته ی سینه و دستی که لای آهن پاره ها جا مانده و نیست
تا به داد دختر چهارده ساله ی کز کرده برسد.
دختری که دیری است
از پشت هفت سالگی
پنجشنبه ها را با مادر شوهر کرده قسمت می کند .
و من هم چندی وقتی است که دلم می خواهد
برای مرگ غزلی ساز کنم .
« آن قدر سیراب مرگم من به غرقابی ز خون ... »
داریوش دوله - 19/11/86