واژگانِ بی‌آرِش

همیشه همان...
اندوه
     همان:
تیری به جگر درنشسته تا سوفار.

تسلای خاطر
                همان:
مرثیه‌یی ساز کردن. ــ
غم همان و غم‌واژه همان
نامِ صاحب‌ْمرثیه
                  دیگر.

□

همیشه همان
شگرد
      همان...
شب همان و ظلمت همان
تا « چراغ »
           همچنان نمادِ امید بماند.

راه
  همان و
از راه ماندن
             همان،
تا چون به لفظِ « سوار » رسی
مخاطب پندارد نجات‌دهنده‌یی در راه است.

و چنین است و بود
که کتابِ لغت نیز
                    به بازجویان سپرده شد
تا هر واژه را که معنایی داشت
                                     به بند کشند
و واژگانِ بی‌آرِش را
                       به شاعران بگذارند.

و واژه‌ها
         به گنهکار و بی‌گناه
                                تقسیم شد،
به آزاده و بی‌معنی
سیاسی و بی‌معنی
نمادین و بی‌معنی
ناروا و بی‌معنی. ــ

و شاعران
از بی‌آرِش‌ترینِ الفاظ
                       چندان گناه‌واژه تراشیدند
که بازجویانِ به‌تنگ‌آمده
                           شیوه دیگر کردند،
و از آن پس،
سخن‌گفتن
نفسِ جنایت شد .

از کتاب:

 احمد شاملو -  مدایح بی صله