در باب علوم حوزوی و قرآن و کتاب متن سوریایی - آرامی قرآن

علامه طباطبایی :
علوم حوزوی به گونه ای تنظیم شده اند که به هیج وجه به قرآن احتیاج ندارند، به طوری که شخص متعلم می تواند تمام این علوم را از صرف و نحو، بیان، لغت، حدیث، رجال، درایه، فقه و اصول فراگرفته به آخر برسد و آن گاه، متخصص در آنها بشود و ماهر شده، در آنها اجتهاد کند، ولی اساسا قرآن نخواند و جلدش را هم دست نزند! در حقیقت برای قرآن چیزی جز تلاوت کردنش، برای کسب ثواب و یا بازوبندی فرزندان که از حوادث روزگار حفظشان کند چیزی نمانده، اگر اهل عبرتی، عبرت بگیر.
ترجمه المیزان ، جلد 10 ، ص 117

آیت الله خامنه ای:
... از این عظیم تر اینکه عالمان ما با قرآن آشناتر شوند. آشنا تر شدن یک عالم با قرآن یعنی چه؟ قضیه ابعاد بالایی پیدا می کند. من این را بارها گفته ام، درسهای حوزوی به طوری برنامه ریزی شده است که وقتی طلبة ما وارد تحصیل می شود از اولِ «بدان ایدک الله» تا اجتهاد می تواند هیچ وقت به قرآن مراجعه نکند، کجای کار لنگ می شود؟ از رسائل خواندن می افتد؟ از مکاسب خواندن می افتد؟ سر راه مسائل درسی و علمی ما قرآن نیست، می شود فرض کرد یک عالم دین را که با قرآن آشنا نیست و عالم مصطلح هم هست.
نشریه بیّنات، شماره 1 سرمقاله

آیت الله معرفت:
نگرانی آقایان از این بابت که اهتمام حوزه بیشتر مصروف فقه و اصول بوده و کمتر به معارف و علوم قرآنی می پرداختند، هنوز هم جا دارد و منتفی نشده است. یعنی هنوز هم اگر طلبه ای فقه و اصول نداند او را طلبه نمی دانند، ولی اگر مسائل قرآنی را نداند کسی نمی گوید که او طلبه نیست... گمان می کنم که گله آقایان (علامه طباطبایی و شهید مطهری) از این بوده که با قرآن برخورد ضعیف می شده و تعداد کمی از افراد نسبت به حجم طلاّب حوزه توجه به مسائل قرآنی دارند. این درست است و هنوز هم جای این گله هست. فصل نامه دانشگاه انقلاب تابستان و پاییز 76 شماره 110

تصاویر در خصوص متن سوریایی - آرامی قرآن از سایت جامعه شناسی ایران به این آدرس :

http://sociologyofiran.com/index.php?option=com_content&task=view&id=550&Itemid=65

http://sociologyofiran.com/index.php?option=com_content&task=view&id=34&Itemid=45

بخشی از مطلب کتاب فوق :

لوکزنبرگ در نتايج تحقيق خود توضيح می دهد که زبان با نفوذ و فرهنگ مسلط در زمان پيامبر اسلام زبان و فرهنگ سوری- آرامی (syro- Aramäisch ) بود. او از طريق روش علمی در زبان شناسی تلاش می کند که به ريشه زبان آرامی درنوشته های قرآن پی ببرد و از اين طريق می تواند به معانی بسياری از آنچه که در قرآن به عربی اشتباه خوانده و ترجمه شده است پی ببرد. بخصوص در سوره های ۴۴ و ۵۲ که در آن به مومنان حوريان بهشتی وعده داده می شود.از نظر او متن قرآن مخلوطی از عبارت ها و واژگانی از حتی زبان ايرانيان و اتيوپيايی، عربی و آرامی بوده است و از اين زبانها اقتباس شده است